"मेरो अर्को कथा"

............एकाध दिनमा म आफ्नै कोठामा केही पत्रिका हेर्दै सिरानीलाई ढ़ाड़सलाई ढल्केर बसेको थिए । अचानक मेरो ध्यान दिष्ट्री सामिप्यमा रहेको अर्को खाट्को मेरो Room Partnumber , Devendra मा पर्यो , उनी खोई के के फलाक्दै आखा माधुर्य पार्दै हल्का मुस्कान सहित मस्के जस्तो पनी लाग्यो । मैले एकोहोरो ट्वाल परेर हेरिरहे मानौ मैले कुनै मन परेको युवातिलाई हेरे झै गरी । हेर्दा हेर्दै म गले छेउछाउका सिरक , सिरानी त ढुंगा झै देखिन थाले , खाट जमेर सार्हों भयो , देवेन्द्र एउटा पहाडको चटान झै देखिए , उनका अनुहारका आखा , नाक , मुखमा विभिन्न भागहरु पथरहरुका आकृति देखा पर्न थाले । म मस्के , केही अलपत्र भएका पत्रिका सर्लक आफनै खाट्मा राखे , अनि ढ़ल्केर आफनै हातका सिरपाई टाउकामा लगाई एउटा अवोध वालक झै हेरी रहे - छक्क लाग्यो , शरीर , घाटी , नाकका प्वाल देखेर -घर छेउ छाउका भंज्यांङ्ग काल्नाका

याद आए । मैले देखेका युद्कालीन नेपालका बंकर , सुरुंग, आदि को झट समझना आयो , पुन फेरी हातको सिरपाई हटाएर पट्याएको सिरकमा टाउको अढेसलाएर हेरिरहे त्यों नाक्को प्वाल त्याक्कै बंकर । ओहो ! हेर, हेर्दा हेर्दै देवेन्द्र त पुरै निर्जिब ठोस बस्तुमा परिणत भए । म अलिक माथी सरेर हल्का ठाडो भएर दुबै आखा चिम्ली लामो श्वास फेरी पुन आफ्नो द्रिष्टी देवेन्द्रमा नै पारे तर देवेन्द्र त पुरै अचल ढुंगा भई जमेको देखे , नजिकैको सिरकले आधा शरीर ढाकेको जस्तै हिउले ढाकेको पाए - म आतीएर, कराए –दुर्गा भाइलाई र हरी भाइलाई बोलाए भने - "हेर ! देवेन्द्र त सुतेको ठाउमैं पत्थर भएर जमे । " "हेर चटान , वोल्दैन, हलिदैना, " ( प्रतिक्रिया स्वोरूप भाइहरुबाट मैले हसोको लामो खित्का पाए ) "हाहा हाहा हा ...हाहा॥हा ॥हा..."

"हत् तेरी , यो चटान, ढुंगा नै त हो, दूंगा लाई दूंगा देख्नु भो । के भयो र !"
"हैंन देवें ....नद्र "
"को देवेन्द्र " ( दुबै भाई एकै श्वोरमा )
"VIRUS GROUP" का BHDD मध्येका एउटा D यानि DEVENDRA " (मैले भने )

दुबै जना हल्का दात देखाउदै हासे जसो गर्दै मुख खुम्च्याउदै ,हल्का टाउको पनी हल्लाए । हरिभाईले आफ्नै हातको चोर औला कन्चटमा राखी एक/ दुई फंका घुमाएर विस्तारै भने - "हत् तेरी ॥खुस्कियो क्या हो " त्यति भन्दै दुबै जना गैहाले तर मैले दुर्गा भाइलाई पछाडीबाट तानेर भने -"हेर , भाई! यसपालीको - नवा विहानी - को अंकमा सदा झै VIRUS GROUP को अनौठो , रोचक सामग्री राख्ने ठाउमा यो घटना राख्नु पर्छ " भनेको मात्र के थिए भाइले ३२ दंत नै देखाए र खिस्सा पारामा गालाका छाला चाउरि पारे र हिडी हाले ।

"छपाउनु पर्छ, छाप्ने हैंन ?" (मैले हतार मा जोड़ दिदै भने )
"हुन्छ, हुन्छ " उनी पनी झट गई हाले ।

म निक्कै आतिए । संगै वस्ने भाई , साथिको यो हालत हुदा पनी उनिहरु 'वाल टेंशन 'मा छन र त्यों कुरा को अवगत गराएर यसो गरौ उसो गरौ भन्दा पनी 'जगा जान्छ'को थेगो मलाइनै थोपरी रहन्छं । "मुलाहरू , मुखमा हान्नू जस्तो " अब त म हेरिरहन्छु नि त , गरिरहन्छु नि त 'को भाषामा मैले पुन देवेंद्रलाई हेरिरहे । उनी भखरै सुते जस्तो लाग्यो, हासेर- फलाके झै लाग्थ्यो तर अहिले विभिन्न आकृतिका पत्थर भएर ढलिरहेकाछन । साच्ची म सपनीमा छू की भनी आफैलाई चिमेट्छु, मलाई दुखेको भान हुन्छ , वेसरी आफुलाई आफैले टोक्छु । वेसरी दुख्छ , हेर्दा हेर्दै रगत आइरहेको देख्छु ( ह .... म त होस्मै छू ...... ???)

रगत भन्ने वितिकै १२ वर्षे जन्युदको झ - झल्को आउछ , जेष्ठ १९ को दरवार हत्याकांड सम्झंछु , फोरमले तराईमा YCL का कार्यकर्ता सोतर वनाएको याद आउछ । मेरो मगजले राम्ररी सोच्न छाडे जस्तो हुन थाल्यो । देवेंद्रको अभिभावाकलाई कसरी जानकारी गराउने , के गर्नु , के भयो यो, पत्याउनै गार्ह्रो तर वास्तविक सत्य घटना आफ्नै अगाडी तेर्सिएको छ । बाहिर जान्छु दमकलाई राम्ररी हेर्छु, भंडारी बा को छतबाट तल रोड हेर्यो सवै उस्तै सम्म भूमि लाग्छ एक पाइलामा नै तलामाठी गरौ जस्तो लाग्छ । भित्र गयो उस्तै छ, वाहिर पुन निस्कियो थाहा नै हुदैन, कन्चट तातेको छ, आखा तिरमिरी भा'छ । अहिले भित्र थिए जस्तो लाग्छ कसरी वाहिर आए जस्तो लाग्छ , भित्र बस्दा भर्खरै मात्र छातबाट बहिर हेरिरहेको थिए कसरी कोठा भित्र सुतं आइपुगे , किचेन मा गएर नून, अमिलो, अचार खाइहेर्यो स्वादै छैन , जस्तो भुस खाए जस्तो वेस्वाद्को , बाहिर धारामा पानी चलायो नचिसो, नतातो थाहै नहुने के भो के भो । वेलावेलामा देवेन्द्रमा आखा पुर्यायो उस्तै मुर्दा - पहाड़ छ । नजिकै गएर कुर्सिमा बसेर एकोहोरो हेरी रहन्छु, आखाले चिन्नै सक्दिन, पत्यार नभएर हातले नै पुन हल्लाई हेर्छु , हल्लिन । देवेंद्रलाई छुन्छु र लाग्छ यो 'हेमलेट' को चिहानको उसको ख़पर पो हो की? कतै यो कोठा गोपाल परसाद रिमाल'बा को 'मसान' त हैन ? कतै इराकमा मारेका १२ नेपालीको लाशा त देखेको होंईन मैले । ( आफैमा शंका गर्न मन लाग्छ ) मेरो दिमाग तातेको हो या तराई बगेको वा पहाड़ पग्लेको अथवा देशनै जलेको हो या गर्मीको चर्को घाम संगै टिन तातेर टिनको राप आएको हो, भलै केही चाहि भएकै हो । कतै मेरो दिमाग त खुस्केंन! , के भा'को यो? (चिच्याउन मन लाग्छ, मन उकुस मुकुस भएर आउछ) पागल त भैएन ! वा भांङग लाग्यो । भांङग त मैले एक -पल्ट होली (फागुमा) मात्र खाएको थिए र भांङगले मातेको थीए , अहिले त्यस्तै भैरहेछ तर अहिले त होली या फागुको समय होईन अनि मैले कहिल्यै भांङगको लाडू पनी नलिने वाचा गरेको थिए । के भएर एस्तो भो त । मलाई थाहा छ म १००% सही छू र म जे देखि रहेछु , बुझेको छू त्यों पनी १००% नै सत्य छ तर किन ति भाइहरूले तातो लाएनन त । ( त्यतिकै वस्ने मन भएन केही गर्ने सोचले सबैलाई तल गएर खूब हल्लिखल्ली गरे , गुहार मागे तर Fit & Right पसल चाहि खुल्ले थियो ( जाहा देवेन्द्र काम गर्दथे ))। नजिकै को सैलुनको उमेश ठाकुरलाई वोलाए , उ पनी छक्क मान्दै आयो र सोध्यो के भयो?  

"हेरन्, देबेन्द्र आएर भखरै मात्र के ढल्केका थिए" ( मैले खाट र पल्टेर सुतेको देवेन्द्र लाई देखाउदै भने)

"एकासी जमेर पत्थर झै भए " "उ हेरन् " (मैले हल्का हल्लाउन खोजे झै गरेर भने) उ पनी मंन्द हास्यो र भन्यो -
"अ .... आ ...सर !पनी ...."
"के भो ----- चिनेनौ ? " फेरी मैले भने ।
"किन पत्याएनौ ? "
"हत् तेरी ..... का, को देवेन्द्र ..."जोड़ दिदै भन्यो - "खाट्मा पत्थर राखेर पत्थर भो भन्ने? ठीकै हो "
"के भन्छौ "
"हैंन् तपाई दिउसो सुतनु भा'थियो?"
"हैन ढल्केको चाई थिए ...."
"निंद्रामै हुनुहूँछ की क्याहो सर ? "(उसले मलाई झक्कझकाउला झै गरेर हल्का हल्लाएर - भन्यो)

उमेश पनी त्यतिकै गयो तर मलाई त्यतीले पुगेन सवैलाई भने , कतै फ़ोन गरी हेरे, FM मा, प्रेस मा , प्रहरिमा , र तल गएर कतै न् कतै केही न् केही गरौ न् please help me को अनुरोध गरे । केही ५० % विश्वास गरेहरू त आए र "वकवास ", "वाइयात "आदि ईत्यादी भनेर त्यसै आफ्नै बातो तताए । केही नचले पछि स्वयं प्रहरी चौकीमा गएर वा जा -जा जानकारी गर्नु पर्ने Help माग्नु पर्ने हो त्यहा आफै जाने सोच बनाएर अघि वढे । सबै भन्दा पहिला दमक थाना जाने सोच बनाएर लिंग्देल मार्ग को कुइनेटो काटी पौउदारको साइकल मरमत केन्द्र पार गर्न के लागेको थिए पछाडी कोही मानिसहरूको घाइघुई र हल्ला खल्ला गरेको जस्तो सुने । म ति हल्ला बाट फुत्केका केही शब्दालाई ठम्याउने कोसिस गर्छु र सुन्छु -

"खुस्किएछ"
"हिजो अस्तिसम्म सर! अहिले पागल भए जस्तो छ "
"ढुंगा राखेर - मान्छे भन्छ , देवेन्द्र भन्छ "

"के भएछ "(मलाई भित्र भित्रै जंग चलेर आउछ , मुर्मुरिन मन लाग्छ तर शासै रोकिएको भान हुन्छ - "पागल भएछ" "पागल भएछ" ............ s s s s s s -मलाई भित्रै देखि रुन मन लाग्छ, मलाई वरपर केही थाहा नभए जस्तो भएर आयो । कस्तो संसार त्यों पनी मान्छेको - यहाँ साथिलाई साथी भन्दा , मान्छेलाई मान्छे भन्दा पागल भन्छन, पागल भइन्छ । अकस्मात मलाई कहिले काही FM , Redio मा बजने एउटा गीतको याद आयो ...."आमा, आमा ...अरुहरूले जे सुकै भनुन म वौला होइन , आमा, आमा अरुहरूले........."

अचानक मैले देख्दा एउटा ठुलो पंजाबी ट्रैक ले मलाई अगाडीबाट किच्न लागेको रहेछ , नजिकै आई पुगेको रहेछ , म जोडले काल्लिए , चिच्याए र उफ्रेर बाटो साइटको ढल (पैनी) काटने गरी फाल हाने, ठिक्क ढल काटेर म पल्टे ( लडे) अचेत विहोस भए जस्तो भो आफुलाई सम्हालेर दुबै आखा खोलेर हेर्ने र चेत मा आउने कोशिस गारे ( केहिबेर पछि ) मुटु ढक्क फुलेर आएको रहेछ शरीर भरी पसीना भएको थियो । अझै पनि दिमाग ठीक मा छ जस्तो त लाग्दैन । मेरो यो दुर्घटनामा धेरै मान्छेहरु वरीपरी हेर्न, सहयोग गर्न मलाई घेरेर वसेका होलान भन्ने सोच आयो र ठम्याई हेरे मेरा वरीपरी कोही पनि छैन्न, चकमन्न छ , सुनसान छ ( मनमनै लाग्यो विपदमा सहयोग गर्ने कोही पनि हुदैन्न र छैन्न पनि - नामले , अनुहारले केही हुदैन रहेछ ! हातको छेउमा तौलिया भेटे र त्यही तौलियाले शरीर भरिका पसीनाहरु पुछे । हल्का चिसो सितलको महशुस भयो , कतै म ढलमा त छुइन भनेर वर - पर हेर्ने कोसिस गरे , हावा आइरहेको थियो तर फेनको रहेछ । अच्चम लाग्यो , फेरी छक्क परे, म आफ्नै कोठामा खाट्मै पल्टी रहेको रहेछु , दक्षिण तीर शिरानी लगाएर ढलके जस्तो तरिकामा , अर्को खाट तीर आखा पल्टाए अघि देखेको -जमेर पत्थर झै सुतेको देवेन्द्र त्यही खाटमा लामो घुराइसगै मस्त निदाइरहेको देखेर म मुसुक्क हासे । "के भो , के देखे, किन यो ? "भनेर मनमनै सोचे।

त्यों आफ्नै छेउमा हेरेको त आफु निदाउनु अघिको हेर्दै गरेको पत्रिका 'मूल्यांकन'( फाल्गुन २०६३ , पूर्णांक १४९) आधा पातो देखिएर मेरो दुबै हातको कुइनाले थिचिएको रहेछ । फेनको हावाले फल्याक फल्यक पार्दै पाता पल्ताउन खोज्दै थियो । यसो हेरेको त जहा एउटा कबिता उल्लेख गरिएको थियो :-
"सुस्तारी - सुस्तारी "
प्रिय साथिहरु!
सुस्तारी - सुस्तारी केही पनि हुदैन
खाली मृर्त्यु हुन्छ
सुस्तारी - सुस्तारी केही पनि आउदैन
खाली मृर्त्यु आउछ
सुस्तारी - सुस्तारी केही पनि पाइदैन
खाली मृर्त्यु पाइन्छ
.....................................
सुन,
धोलकको लय मन्द हुदैछ
सुस्तारी - सुस्तारी एउटा क्रन्ति - यात्रा
शव - यात्रामा फेरिदैछ
कुहेगन्ध फैलिदैछ
नक्सामा देशको
र आखामा मायाको सीमान्त
धमिलो - धमिलो हुदैछ
अनि हामी मुसाझै देखिदैछऊ ।

( सवैश्वोर्दयाल सक्सेना 'धीरे धीरे ')
Bednath - 26.12.2063 B.S. (लेखेको टाइम )DAMAK -11, THANA ROAD ( DAY TIME- BAT)- लेखेको ठाऊ