भगवानलाइ पनि आह्रिस लाग्दो रहेछ [ कविता]

भगवानलाइ पनि

आह्रिस लाग्दो रहेछ

म एक्लै धेरै खुसी भएको देखेर

तिम्लाइ पठाइ दिएछन

मेरो खुसी खोस्न ;) !

ऋषि विश्वामित्रको ध्यान

अप्सरा मेनकाबाट मोहित गराइ भंग गराए'झैँ

नत्र त,

कसरी एक्लै बाच्न सकिन्छ भनेर

सिकाउन खोजेका हुन भने :

पहिल्यै म मा

एक्लै बाच्न सक्ने खुवी थियो :P !

मलाइ जिन्दगीमा

केहिको पनि डर थिएन,

थियो त मृत्युको भय मात्र

तर जुन दिन देखि

भेट भो ~ तिमी सँग !!

त्यस पछी,

मृत्युको भय देखि

तिम्लाई गुमाउनु पर्ला

~ भन्ने सम्मको डर रह्यो !!

अरु डर केहि पनि थिएन

न बर्तमान न भविष्यको :D !

अनि

सपना धेरै भए नि

रहर एउटै थियो ~ बाची रहन पाऊ भन्ने ! (so swt :) )

जब एक्लै बाच्ने रहर हराएर गयो

मेरा भगवानले :

टाढा लगे तिमीलाइ ~म  बाट :'( !

त्यस पछी,

अब त्यो मृत्युको पनि डर रहेन

निर्भयी भैएछ क्यारे :v !

तर अझै  नि रहर एउटै छ ~ मर्न पाऊ भन्ने मात्र :( !

बस, म मा आएको परिवर्तन यति हो :D !!

थाहा छैन किन

मर्न नसकेर बाँची रहेको छु :'( !

तर तिम्ले

‘बाँच्नु पर्छ, समयले सब ठिक गर्छ' भने झैँ

तिम्रो त्यहि विश्वाशलाइ

~ म भएर बचाई रहनु पर्छ जस्तो लाग्दै'छ !

भनिन्छ नि:

भगवानले सबै मनोकामना पूरा गर्दिदैनन

तर पनि मान्छेहरु

अझ बढि त्यही भगवानको

आश, भरोसा, र विश्वास गर्दा रहेछन

र आरधानामा लिन रहन्छन ।

त्यस्तै तिमी मेरो भगवान हौ

अब पहिले भन्दा अझ बढी

आश, भरोसा, र विश्वास बढेर गएको छ ~ मेरो तिमि प्रती !

तर,

नियतिले पनि

म सँग मान्छेहरुको

सम्झनाहरु देखि बाहेक केहि पनि

आफु सँगै रहन दिएन ……… :'( :(  !