आफ्नै प्रतिबिम्बका कुराहरु -भाग 4

म चाहन्थे जिवनमा स्वाभलम्बि वनौ अनि आफुसंगै देश, समाज , र जिवनलाइ नै उत्सर्गमा पु-याउन सकौ । मैले आफ्नो जीवनमा कहिल्यै पनी यस्तो ,उस्तो बन्छु भनेर लागी परिन । मेरो एउटै उद्देश्य थियो -आत्मनिर्भर हौ । हातमा केही सिप भरौ अनि समाज ,देश विकाशमा मेरो पनी केही हिस्सा रहोस ! तर आज मलाई नै थाहा छैन - केही शिप सहित स्वरोजगारको अभावमा विदेशिएको छू , त्यसले गर्दा - मेरो समाज, देशको खातिर मैले कति गरे मलाई नै थाहा छैन , किन ? के का लागी ? विदेशिए त्यों पनी थाहा छैन । मलाई कुनै पनी कुरामा अपशोच ! मान्नु छैन । सायद !
भगवानले मैले सोचेको चाहेको जस्तो गराएनन र म चाहन्छु देवले मेरो इच्छाहरू कहिल्यै पूरा नगरून यदि भगवानले आज मेरो इच्छाहरू पूरा गरिदिने हो भने मेरो पाइलाहरुको अन्त्य हो । म चाहन्छु सदा एउटा चाह पूरा हुनेवितिकै म अर्को इच्छा जन्माइ पुन: रहर खेलाउन पाउ । यही नै मेरो जीवनका दोहोरिरहने घटना हो - जून मेरो पहिचान हो , मेरोपन हो ।

मानिसको जीवन कस्तो अजीब छ, सहज र असहजको दोसाधमा रुमलिरहेको हुन्छ । उनिहरु के चाहन्छन र के गर्दछन , प्राय धेरैको जिन्दगी, अरु थोक हुन खोज्दा खोज्दै अहिलेको वर्तमान अवस्थामा आइपुगेको हुन्छ । त्यही नै उसको निम्ति सही र अनुचित पनी हो । अरु थोकै बन्न खोज्दा खोज्दै भइएको situation ले गर्दा उ माहान र गद्दार हुन पुग्दछ । भनिन्छ -'मानिश कहिले पनी माहान हुदैन र त्यो त समय र उसले पाउने अवसरले उसलाई माहान वा गलत बनाउदछ'रे' !.............. ।
मलाई यस्तो लाग्दछ, 'मानिसलाई कसले रोक्यो, के ले बाधेर राख्यो, किन सबै एउटै मियोमा घूमी रहेका छन । किन खुलेर आफ्नै तरिकाले जिउन सक्दैनन तैपनी भन्न चाहि छाडदैनन - "मानव एक मात्र त्यस्तो जीव हो जो आफु खुसी यो पृथ्वीमा जे पनी गर्न सक्छ किनकी अहिले उ'सँग प्रविधि छ, इच्छा अनि उपाय पनी छ ।" ति सब भावना र सिद्रान्तका कुरा हुन र वेकम्मा हो ! तर वास्तविक जिवनमा न त सिद्रान्तले डो-याउदछ न त भावनाले पेट भराउछ । यो सब 'out of rule' मा चल्छ , यसलाई कसैले परिभाषित गर्न सक्दैन न त limitation नै तोक्न सक्दछ ।